Yoksulluk Yemini

“ellerimin hacmini aşan hiçbir şeyi mülk edinmeyeceğim”
böyle yazmışım on sekizimde
bana değişmediğimi söyle

ne riyazet ne kıllet-i ta’âm ne de kinik bir irade
sadece bir şey vardı işte
pazarda üç beş kuruşa
başkasının rızkını taşıyan adamların yüzlerinde
o yüzlerdeki sarstı beni
peygamberin övüncünden önce
o adamların ellerinin hacmi
daralttı dünyamı- ve ben de
yemin ettim
insan neye yarar yemin etmeyecekse

öfkesi geçti yeminimin geçerken yıllar
geçsin, zaten güleç ve öfkesizdi poşet taşıyan adamlar da
sadece yeminim kalsın bana
Tanrı kaldıkça

büyük yeminler etmemeli insan
yeminler etmeli, aranızda sessizce yürüyeceğim üzerine
milyonlarca otomobil
ve bir tek Tanrı arasından
mülksüz yürüyeceğim, hiç sıkılmadan
içimde devam eden tekrardan

insanlar ve eşyalar kirletiyor birbirini
bir ev, içinde en sevgililer
az önce uykuya dalmış gibi iyi
boş odanın sokaktan farkı
kalbinin bir varlık iddiası sayılamayacak
cılız çarpıntısını, duyuyorsun daha acı
bir ev, mülk edinmeye bile değmez
İsa’nın tek parça yoksul harmanisi gibi tek odalı
eşyalarla değil müzikle dolu
her şey
o müziğin içinde hatırlandı ve unutuldu